Line dancing

Een paar jaar geleden kwam een hype vanuit de high planes van Amerika overgewaaid hierheen. Een ridicuul tijdverdrijf gebaseerd op het leven van cowboys. Aangezien er in het wilde westen in de verste verten geen uitgaansgelegenheid te vinden is, beperkt het vermaak zich daar tot rodeo rijden, koeien vangen en brandmerken, cowboy songs zingen en dansen.
Het heeft ook wat goede zaken opgeleverd: zo is waarschijnlijk de barbecue door de cowboys verspreid, worden er erg mooie jachtwapens gefabriceerd en hebben we John Denver eraan over gehouden.
Zoals met zoveel mooie dingen, komen de slechte mee; het vrouwvolk zal je niet snel op een rodeostier rond zien stuiteren dus hebben die een ander verdrijf uitgevonden: het zogenaamde line dancing.
Bij line dancing staan er zooitje afgekeurde bejaarden en andere misbaksels opgesteld die proberen op de maat van de muziek synchroon een dansje te doen.
Er blijken tegenwoordig heuse wereldkampioenschappen voor te zijn; mensen die hier naar komen kijken moeten of een bijzonder laag IQ hebben of door een paar potige uitsmijters hardhandig naar binnen zijn gewerkt. In dit geval dus geen uitsmijters maar insmijters.
Zoals gezegd ook de slechte dingen komen onze kant op; in holland zal deze "sport" wellicht worden gedaan door tuindersvrouwen en andere vrouwen van bedenkelijk allooi die anders thuis maar achter de geraniums zitten te turen wat de buren uitvreten.
Wij zijn thuis gezegend met een waterbed, heerlijk koel in de zomer en warm in de winter omdat de thermostaat zijn weldadige werking doet. Op dit waterbed ligt een hoge kwaliteit tijk die ervoor zorgt dat een teveel aan lichaamsvocht goed wordt opgenomen en tevens de warmte lekker naar het lijf wordt gevoerd.
Deze tijk bestaat uit 2 delen met een rits precies in het midden zodat de tijk gemakkelijk verwijderd en gewassen kan worden indien nodig.
Deze naad werkt bij ons als scheidslijn: op de rechterhelft kan vrouwlief haar wellustige lijf draperen en aan linkerzijde mogen mijn lappen  zich te rusten leggen.
Helaas doet mijn vrouw aan line dancing: zij hanteert de scheidslijn als beginpunt om met haar wulpse bewegingen zo snel en dicht mogelijk tegen mij aan te kruipen. Niet getooid met cowboyhoed of met ijzingwekkende kreten als een cowboy maar zacht en voorzichtig zoals een panter zijn prooi besluipt.
Ik denk dat ik voortaan maar een lasso mee naar bed neem om haar te vangen en vast te binden.

Bonne nuit!

Blote kont

Afgelopen vrijdag was een hoogtijdag. Tenminste voor sommigen.
Ik werk al een tijd voor een franse organisatie die allerlei telecom prullaria verkoopt en die wij als immer bellende en internettende gebruikers niet eens zien. Het zit weggewerkt in serverparken, zendmasten en andere elektronische rimram.
De PDG zou acte de présence geven. Wat de fransen een PDG noemen is in de rest van de engelstalige of engelstalig georiënteerde landen een CEO.
De allerhoogste baas van een onderneming dus; in "ons" geval een man met een visie en nog nederlander ook. Ik was al ruim van tevoren ingeseind over zijn komst; ik ben slechts een heel klein radertje in het grote geheel maar groot genoeg om dit bezoek piepend en knarsend tot stilstand te brengen als ik mijn deeltje niet goed doe.
Het deel dat op "need to know basis" over dit bezoek was ingelicht liep al vroeg op eieren, want stel je voor als er ook maar iets............
De nodige apparatuur werd gecheckt en dubbel gecheckt, het budget was ineens meer dan toereikend en de schoonmaak werd wederom door de ruimtes gestuurd om de laatste toch al onzichtbare stofjes weg te zuigen.
Ik ken de man echter uit een vroeger verleden: een amicaal heerschap die ondanks zijn drukke programma zijn onderdanen altijd vriendelijk te woord staat.
Hij kwam vandaag niet gechauffeurd maar gewoon in een taxi van een duits merk. Ik mocht de beste man even ontvangen en naar zijn plek begeleiden waar hij zijn visie kon orakelen.
Nadat het "orakel" zijn visie de wereld in had getoeterd was er even tijd een broodje in de schuif te douwen en vertrok hij weer, op weg naar een volgende afspraak.
De hele santenkraam werd afgebouwd en teruggezet en iedereen kon weer verder met zijn normale leven.
Ach, uiteindelijk zijn we tenslotte bijna allemaal loonslaven en veegt zelfs een PDG zijn blote kont niet af met een briefje van 10 euro.

Stille gevechten

Het is soms klein leed.
Het klassieke gevecht tussen mens en machine; in menig Hollywood film is het een bekend thema. De wereld is ten ondergegaan aan de zelfdenkende en alsmaar slimmer wordende machines.
Er is echter een kleine groep rebellerende helden, die al speldenprikken uitdelend, de nagel aan de doodskist van de machines timmert.
De mensheid zegeviert ten koste van veel opofferingen en zal zijn wereld opnieuw moeten inrichten.
Een soortgelijke dag had ik vandaag; het begon al met het op de rails krijgen van de blog van Luppie, alles wat ze ook probeerde resulteerde in een laptop of blog die niet wilde of geen lay-out gaf zoals ze het wilde.
Wat ik precies deed is mij nog steeds onbekend maar mijn toetsaanslagen toverde toch een blog op het scherm waar vrouwlief mee kan leven.
Na dit klein ongerief stond de oudste zoon aan mijn "jas" te trekken: hij had een probleem met de vuurmuren die z'n laptop moet beschermen tegen de boze buitenwereld.
Dat beschermen is bij hem uiterst noodzakelijk want hij komt echt in alle uithoeken van het Web inclusief alle krochten.
Na wat instellingen verandert te hebben was ook dit probleem verholpen. Tijd om aan de eigen blog te starten. Op de blog moest een linkje geplaatst worden met de meteo in de franse woonplaats, zodat die hollandse lezertjes een beetje jaloers zouden worden als ze het weer bij mij zouden zien.
Het stille gevecht dat dat opleverde zal ik jullie besparen maar de oplossing kwam uiteindelijk in het aanpassen van de lay-out en wat gerommel met HTML codes zodat het eindresultaat nu is zoals IK wil dat het moet zijn.
Ik laat me tenslotte niet de les lezen door een stuk plastic met wat koperen verbindingen erin.
Ach, misschien, heel misschien is de wereld beter af als we weer terugkeren naar het telraam, de grote Steve Jobs is tenslotte ook niet meer.

A bientôt.