maandag 31 oktober 2011

Normbesef en filosofie

Was dit weekend weer even in Nederland, niet omdat het zulk lekker weer is maar gewoon weer even voelen hoe het daar is. Het rommelt "daar". Er woedt een regeringscrisis over een jongen van zo'n 17 jaar. Vlak na de geboorte verscheept naar Nederland omdat er hier meer mogelijkheden waren en een liefdevol gezin klaarstond om hem op te vangen en groot te brengen. Dat groot brengen lukte zonder noemenswaardige problemen. Het knulleke kreeg vriendjes, ging naar school en ging onder in het verenigingsleven. Een echte ingeburgerde Hollander dus. Maar zoals het zo vaak gaat, is het echte leven zelden een sprookje. In het sprookje leven ze nog lang en gelukkig, in het echte leven wordt je teruggestuurd naar het land van herkomst; ook als er niemand is die je kent, de taal niet spreekt of de maatschappij totaal verschilt van degene waarin je bent grootgebracht.
We verharden: wat vroeger als asociaal werd bestempeld is het grossieren in normbesef van vandaag. We zien het elke dag op tv; het is vermaak voor het gepeupel geworden. Zonder gêne en zonder na te denken wordt het dag in dag uit de kwelbuis uitgeperst en geconsumeerd. Het is namelijk leuk om te zien hoe een ander op z'n bek gaat in een privévideo. Stuur een stel jongeren naar Griekenland op vakantie en zie: je kijkcijferhit is klaar. Of hoe iemand in de maling kan worden genomen omdat je verkleed en dus onherkenbaar bent. Oppergod van deze ranzigheid is ene Jensen. In vroeger tijden al een sûjet van bedenkelijk en zeker laag allooi, maar tegenwoordig op handen gedragen door het plebs die dit allemaal heel vermakelijk vindt.
Tuurlijk, je mag dit soort vermaak leuk vinden; het is alleen jammer dat het plebs geen onderscheid maakt tussen smakeloos vermaak en normale omgangsvormen. Het is als een olievlek die zich langzaam verspreidt en de omgeving verstikt.
Mijn oudste zoon worstelde vanavond met een lading filosofie; morgen een schoolonderzoek en zo valt er dus een hoop na te denken. Of na te denken over hetgeen de grote denkers voor ons al dachten. Variërend van Davis Hume's empirische "hersenspinsels" tot aan Kant's transcendentale esthetica.
We hoeven niet allemaal filosofen te zijn: gewoon nadenken en normaal handelen is voor menigeen al meer dan genoeg.
Salût.

maandag 10 oktober 2011

Line dancing

Een paar jaar geleden kwam een hype vanuit de high planes van Amerika overgewaaid hierheen. Een ridicuul tijdverdrijf gebaseerd op het leven van cowboys. Aangezien er in het wilde westen in de verste verten geen uitgaansgelegenheid te vinden is, beperkt het vermaak zich daar tot rodeo rijden, koeien vangen en brandmerken, cowboy songs zingen en dansen.
Het heeft ook wat goede zaken opgeleverd: zo is waarschijnlijk de barbecue door de cowboys verspreid, worden er erg mooie jachtwapens gefabriceerd en hebben we John Denver eraan over gehouden.
Zoals met zoveel mooie dingen, komen de slechte mee; het vrouwvolk zal je niet snel op een rodeostier rond zien stuiteren dus hebben die een ander verdrijf uitgevonden: het zogenaamde line dancing.
Bij line dancing staan er zooitje afgekeurde bejaarden en andere misbaksels opgesteld die proberen op de maat van de muziek synchroon een dansje te doen.
Er blijken tegenwoordig heuse wereldkampioenschappen voor te zijn; mensen die hier naar komen kijken moeten of een bijzonder laag IQ hebben of door een paar potige uitsmijters hardhandig naar binnen zijn gewerkt. In dit geval dus geen uitsmijters maar insmijters.
Zoals gezegd ook de slechte dingen komen onze kant op; in holland zal deze "sport" wellicht worden gedaan door tuindersvrouwen en andere vrouwen van bedenkelijk allooi die anders thuis maar achter de geraniums zitten te turen wat de buren uitvreten.
Wij zijn thuis gezegend met een waterbed, heerlijk koel in de zomer en warm in de winter omdat de thermostaat zijn weldadige werking doet. Op dit waterbed ligt een hoge kwaliteit tijk die ervoor zorgt dat een teveel aan lichaamsvocht goed wordt opgenomen en tevens de warmte lekker naar het lijf wordt gevoerd.
Deze tijk bestaat uit 2 delen met een rits precies in het midden zodat de tijk gemakkelijk verwijderd en gewassen kan worden indien nodig.
Deze naad werkt bij ons als scheidslijn: op de rechterhelft kan vrouwlief haar wellustige lijf draperen en aan linkerzijde mogen mijn lappen  zich te rusten leggen.
Helaas doet mijn vrouw aan line dancing: zij hanteert de scheidslijn als beginpunt om met haar wulpse bewegingen zo snel en dicht mogelijk tegen mij aan te kruipen. Niet getooid met cowboyhoed of met ijzingwekkende kreten als een cowboy maar zacht en voorzichtig zoals een panter zijn prooi besluipt.
Ik denk dat ik voortaan maar een lasso mee naar bed neem om haar te vangen en vast te binden.

Bonne nuit!

Blote kont

Afgelopen vrijdag was een hoogtijdag. Tenminste voor sommigen.
Ik werk al een tijd voor een franse organisatie die allerlei telecom prullaria verkoopt en die wij als immer bellende en internettende gebruikers niet eens zien. Het zit weggewerkt in serverparken, zendmasten en andere elektronische rimram.
De PDG zou acte de présence geven. Wat de fransen een PDG noemen is in de rest van de engelstalige of engelstalig georiënteerde landen een CEO.
De allerhoogste baas van een onderneming dus; in "ons" geval een man met een visie en nog nederlander ook. Ik was al ruim van tevoren ingeseind over zijn komst; ik ben slechts een heel klein radertje in het grote geheel maar groot genoeg om dit bezoek piepend en knarsend tot stilstand te brengen als ik mijn deeltje niet goed doe.
Het deel dat op "need to know basis" over dit bezoek was ingelicht liep al vroeg op eieren, want stel je voor als er ook maar iets............
De nodige apparatuur werd gecheckt en dubbel gecheckt, het budget was ineens meer dan toereikend en de schoonmaak werd wederom door de ruimtes gestuurd om de laatste toch al onzichtbare stofjes weg te zuigen.
Ik ken de man echter uit een vroeger verleden: een amicaal heerschap die ondanks zijn drukke programma zijn onderdanen altijd vriendelijk te woord staat.
Hij kwam vandaag niet gechauffeurd maar gewoon in een taxi van een duits merk. Ik mocht de beste man even ontvangen en naar zijn plek begeleiden waar hij zijn visie kon orakelen.
Nadat het "orakel" zijn visie de wereld in had getoeterd was er even tijd een broodje in de schuif te douwen en vertrok hij weer, op weg naar een volgende afspraak.
De hele santenkraam werd afgebouwd en teruggezet en iedereen kon weer verder met zijn normale leven.
Ach, uiteindelijk zijn we tenslotte bijna allemaal loonslaven en veegt zelfs een PDG zijn blote kont niet af met een briefje van 10 euro.

zondag 9 oktober 2011

Stille gevechten

Het is soms klein leed.
Het klassieke gevecht tussen mens en machine; in menig Hollywood film is het een bekend thema. De wereld is ten ondergegaan aan de zelfdenkende en alsmaar slimmer wordende machines.
Er is echter een kleine groep rebellerende helden, die al speldenprikken uitdelend, de nagel aan de doodskist van de machines timmert.
De mensheid zegeviert ten koste van veel opofferingen en zal zijn wereld opnieuw moeten inrichten.
Een soortgelijke dag had ik vandaag; het begon al met het op de rails krijgen van de blog van Luppie, alles wat ze ook probeerde resulteerde in een laptop of blog die niet wilde of geen lay-out gaf zoals ze het wilde.
Wat ik precies deed is mij nog steeds onbekend maar mijn toetsaanslagen toverde toch een blog op het scherm waar vrouwlief mee kan leven.
Na dit klein ongerief stond de oudste zoon aan mijn "jas" te trekken: hij had een probleem met de vuurmuren die z'n laptop moet beschermen tegen de boze buitenwereld.
Dat beschermen is bij hem uiterst noodzakelijk want hij komt echt in alle uithoeken van het Web inclusief alle krochten.
Na wat instellingen verandert te hebben was ook dit probleem verholpen. Tijd om aan de eigen blog te starten. Op de blog moest een linkje geplaatst worden met de meteo in de franse woonplaats, zodat die hollandse lezertjes een beetje jaloers zouden worden als ze het weer bij mij zouden zien.
Het stille gevecht dat dat opleverde zal ik jullie besparen maar de oplossing kwam uiteindelijk in het aanpassen van de lay-out en wat gerommel met HTML codes zodat het eindresultaat nu is zoals IK wil dat het moet zijn.
Ik laat me tenslotte niet de les lezen door een stuk plastic met wat koperen verbindingen erin.
Ach, misschien, heel misschien is de wereld beter af als we weer terugkeren naar het telraam, de grote Steve Jobs is tenslotte ook niet meer.

A bientôt.

maandag 3 oktober 2011

Nieuw of oud?

Dit is mijn eerste.
Niet mijn eerste kind of eerste keer op de fiets. Nee, de eerste blog die ik op het World Wide Web publiceer.
Ik ben nog van de generatie van de typmachine, van 's avonds op het journaal de indringende beelden van de oorlog in Vietnam zien en van de eerste computers.
De eerste waren nog in guldens en sloot je aan op je tv; een spelletje tennis was niet meer dan twee beweegbare streepjes en een vierkant balletje dat zich langzaam over het beeld van de ene naar andere kant verplaatste. Een ware revolutie destijds.
Ik denk dat in die beginjaren het virus zich in mij genesteld heeft. Ik ben in de loop der jaren redelijk in alle ontwikkelingen meegegaan. En zoals vele ouders, slepen zij hun kinderen wederom hier in  mee.
Maar op een gegeven ogenblik bereik je een punt waarin je niet meer mee wilt of kan in de vlucht der vooruitgang. Omdat je niet meer kan of simpelweg omdat je gewoon zeer bewust niet wilt.
De huidige ontwikkelingen laat ik daarom ook deels links liggen. Natuurlijk ook ik heb tegenwoordig een Android, want sommige info: daar kan je toch niet zonder??
Er zijn echter tegenwoordig een hoop gadgets en apps waar ik totaal niet in geloof of waar ik absoluut geen tijd aan wil besteden. Zoals de jeugd tegenwoordig kilometers wegloopt of fietst en niet kan zonder hierover elke centimeter te beschrijven op Twitter, maak ik mijn kilometers met de omgeving in mij opnemend.
Het zal mijn vrienden -of familiekring een zorg zijn wat ik op dat moment zie of te melden heb, vermoed ik.

Van een andere orde is deze blog: dit is voor mij een medium waar ik allerlei hersenspinsels kan lekken zonder ze op te dringen aan anderen.
Wil je ze niet lezen dan laat je ze gewoon links liggen; wil je ze lezen dan ben je welkom en wil je na het lezen reageren dan mag dat.
Verwacht echter niet standaard een antwoord want hetgeen hierboven voor jullie geldt, geldt natuurlijk des te meer voor mij!